Proloog... Mijn brein snakt naar ruimte om te ademen en los te kunnen te laten.

Het Pieterpad uitlopen was een mijlpaal die ik zowel euforisch als heel relaxt heb ervaren. Geen toeters en bellen. Wel in aanwezigheid van lieve mensen. Mijn beste vriendin Natasa, Louise die ook veel mee heeft gelopen, lieve Luc, mijn schoonmoeder en diens schoonzus Nieke. Hoe tof om samen, napratend onder het mom van een lekkere wijn, een schaal bitterballen waarna een heerlijk etentje, onder aan de St Pieter te eindigen. Perfecte afsluiter van een behaald doel.

Nu eerst rust! Was mijn eerste gedachte. Mijn bucketlist staat vol en ik ga eens rustig de tijd nemen om na te denken welk doel ik leuk en haalbaar vindt.

Ann hing maandagochtend al aan de Whats App.  "Gefeliciteerd met het uitlopen van het Pieterpad. Wat denk je ervan?  24 April de marathon van Wenen samen??"  Tja! Staat ook op mijn bucketlist.  Balen, dat marathonweekend heb ik (weekend)colleges. 

Allebei gek op Wenen. Dus de Weense 42.195 lopen is iets waarvan ons hart wat sneller gaat kloppen. Soms gaat door onvoorziene omstandigheden iets niet door omdat het plaats moet maken voor iets wat (op dat moment) mooier of beter is. Wat dat is, daar kom je altijd later pas achter. Daar geloof ik heilig in. En Wenen gaan wij zeker nog wel lopen. Maar even niet nu.

Effin. Eerste week na het Pieterpad was ik vooral van alles op de rit aan het zetten wat over de zomervakantie heen was blijven liggen. Tweede week na het Pieterpad duikt er een, niet gewenst, virus op. Ben net goed opdreef, waarna volledig gevloerd. Het virus sukkelt voort. Maandagochtend besluit ik mijn afspraken de komende dagen af te zeggen en mij op "rust" te concentreren. Een uitdaging op zich. Voor mij althans!

Het is  bank/bed/stoel hangen waarbij ik tussendoor wat  studeer. Op moment dat ik Jort richting AH stuur en hij met slechts één derde van de boodschappenlijst terug komt heb ik het eigenlijk al gehad. "Kan het beter zelf doen!"  Maar..., los laten. Dan doen ze het maar zonder wc papier, brood en eieren... 

Dinsdag: Dwingend en streng voor mijzelf om niet in actie te komen resulteert in een onrustig wordend brein. Al het nuttige wat ik "had kunnen doen"  blijft liggen. Ik kan er niet tegen. Maar de algehele malaise waarin ik verkeer belemmeren mij om productief te  zijn. Het is een voortdurende tweestrijd. Zo graag willen ...  en maar niet lukken.

Woensdag: Dwing mijzelf in bed te blijven liggen. Lukt niet. Achter mijn bureau  geconcentreerd werken, lukt ook niet. Ben het zat!!

Dus...trek ik mijn kloffie aan, zeg tegen Kai dat ik naar Hoek van Holland ga, hopende dat de zeewind een boost geeft. Onderweg besluit ik twee haltes eerder uit te stappen om naar het eindpunt te lopen. Dat is vast langs water. Mijn behoefte om in open, liefst waterrijk, natuur te lopen is groot. Mijn brein snakt naar ruimte om te ademen en los te kunnen laten! Ik google op mijn Iphone en zie dat er een etappe van het kustpad is.  Maassluis - Hoek van Holland. Dan doen we die! Mijn lijf voelt belabberd en er zit een enorme bonk in mijn hoofd. Toch blijf ik lekker doorwandelen, in mijn uppie, op mijn dooie akkertje. Lichamelijk (misschien) niet de beste oplossing. Maar in mijn hoofd keert de rust weer terug. In ieder geval één ding gewonnen.