Duin en Bollenstreek

Duin en Bollenstreek ...

Totale afstand 38.3 kilometer.

Blauwe paaltjes, rode paaltjes of de standaard rood-wit stickers. We weten niet meer wat we aan moeten houden. De schemer begint langzaam in te vallen. Niettemin laten we ons niet uit het veld slaan. We zijn met ons twee, vergezeld door Joe en een Iphone waarop google maps staat. Moet goedkomen

27 december 2021

Deel 2 kaart 16  - Berkheide naar Katwijk 5.9 kilometer

Nog steeds is het wel flink doorstappen door de zandpaden die flink kunnen stijgen. We moeten allerlei kleuren paaltjes volgen waaraan we ons een beetje irriteren. Als dit een rood-wit gemarkeerde route is. Plak die verdomde rood-wit stickers dan gewoon overal. We bleven de paden maar volgen, geen rood-wit, dan maar rechtdoor. voor wat rechtdoor is, want in de duinen heb je soms paden dat je denkt....zowel links als rechts kan rechtdoor zijn.

Door toevallig even in het gidsje te kijken lezen we dat we blauwe paaltjes en later rode paaltjes moe(s)ten volgen. Ja die heb je dan gemist. 

Een heel smal paadje leidt ons langs een steile wand. Niet heel fijn met mijn hoogtevrees maar ik blijf rustig en geconcentreerd lopen. Laat mij vooral niet afleiden. Eenmaal afgedaald staan we in vet drassig vlak grasgebied. Dit kan niet goed zijn. We proberen onze weg te vinden door de drassige stukken en hopen niet in een blubberpoel te zakken. Verderop klimmen we omhoog  waardoor we weer op een zandpad terecht komen. Op het hoogste punt  kijken we rondom of we een blauwe of rode paal zien. In de verte op een andere helling zien we idd een paal met een rode kop. We schatten in hoe we het best kunnen lopen en gaan erheen. Van de route in het boekje snappen we niets meer omdat we echt een heel stuk hebben gemist of anders zijn gelopen. Het doet niet af aan de beleving van deze wandeltocht want die is linksom of rechtsom gewoon top. Wel zijn we echt blij dat we met ons tweeën zijn en hier niet moederziel alleen rond dwarrelen.

Ondertussen belt Luc. Hij vraagt of we al gearriveerd zijn. Nou sterker nog, zeg ik, we weten helemaal niet waar we zijn. We hopen binnen nu en een uur in Katwijk aan te komen maar we zijn het spoor een beetje bijster. Hij wenst ons succes en wij stevelen door.

Wanneer we langs de meertjes komen te lopen weet ik dat we goed zitten. Ik heb dit ergens in het boekje gelezen. Kan niet missen dus waar we ook heen lopen, Katwijk ligt ergens voor ons. Wanneer ik google map check blijken we ca vier kilometer van Katwijk aan zee te zitten. Moet goed komen. Vrolijk blijven we doorgaan, en ondanks we niet zeker weten of we echt goed zitten blijft bij ons beiden de moed er vrolijk inzitten. Ergens komen doe je namelijk altijd. Dus thuiskomen ook!

Verderop zien we resten van de Atlantikwal. Ook die heb ik in het boekje gelezen. Het geeft rust want dan zitten we echt op de goede weg. Langs de route zijn we meerdere bunkers tegengekomen. Ook hier bij de Atlantikwal zien we bunkers in de grond zitten. De Duitsers hebben, overal langs de kust, tussen 1941 en 1944 deze muren ter verdediging geplaatst. Evenals anti tankmuren. Ook in Hoek van Holland zag ik vele restanten. We zullen ze verder langs de kust vast ook nog zien.

We menen dus wel weer op de route te zitten en doen ons best de rode paaltjes te vinden en aan te houden. Dan ineens zien we een helling opdoemen waar we toch even over na moeten denken. Zelfs Joe zoekt naar een B-route om zo op de top te komen. Ik kan veel hebben, maar deze was mij iets too much. Het blijkt de laatste enorme klim te zijn. Het pad daalt heel langzaam af en ik denk dat we na een kilometer eindelijk op een verharde weg komen die ons verder door de duinen leidt. Ineens beseffen we dat we de laatste twee uur ook niemand meer tegen zijn gekomen. Echt alleen op de wereld. Hoe heerlijk is dat! Heel in de verte zien we lichtjes. Dat moet Katwijk zijn. Het lopen over de verharde weg gaat een stuk makkelijker.  Via wat bochten horen we aan de wind en het water in de verte dat we steeds dichter bij de zee komen.

En dan ineens, alsof we kiekeboe spelen vanachter een duin, slaan we de bocht om en zien we voor ons, in het donker, het is inmiddels 17.00, de boulevard van Katwijk, de friettent op de hoek en daarachter de zee. Welletjes voor vandaag. We werpen even een blik op de golven en lopen naar de eerste de best bushalte. Lekker naar huis. Warme douche, kloffie aan en in de relaxstand met dekentje op de bank. Hoe heerlijk kan het leven zijn!

We besloten ons in te schrijven voor de Loting van de Nijmeegse vierdaagse. Allebei zijn we helemaal euforisch met het idee dat we wellicht over die laan van Gladiolen (of hoe het ook mag heten) zullen lopen komende zomer. Maar... dan moet er wel getraind worden. Dat Kustpad is dus zo gek nog niet. Tijd om na bijna twee maanden, want 27 december samen voor het laatst gelopen, de moed weer bij elkaar te rapen...

Kaar 17 t/m 20 hebben we wel omgekeerd gelopen. Omgekeerd lezen dus...

23 februari 2022

Deel 2 kaart 17 - Katwijk aan Zee naar Noordwijk aan Zee 5.4 kilometer

De schemer valt nu echt in. We lopen heerlijk, het gebied is prachtig maar we zijn allebei toch blij dat we hier niet in ons uppie ronddwalen en lekker met ons twee zijn.

Ondertussen belt Jort mij met de vraag of we al op weg naar huis zijn ...

Deel 2 kaart 18 - Noordwijk aan Zee naar Houwaarderduin 3.7 kilometer

We komen dus door Houwaarderduin maar ik heb werkelijk waar geen idee waar dat is, wat het is enzovoort. Ook nergens een bord gezien dus ongemerkt zijn we een plaats gepasseerd waarvan we geen weet hebben. Effin, geeft niets. Het maakt het genieten van deze dag er niet minder om. Vandaag is er in ieder geval veel strand op de route en dat bevalt ons prima. We meten strandopgang 23 nemen. Die is ergens tegenover een trap. Maar we zien geen trap. We trekken een fotograaf achter zijn lens vandaag en vragen of hij weet waar de of een lange trap is. De man kijkt twee seconden om zich heen en wijst. "Daar... achter jullie". We kijken tegen een enorme berg op ( wat een uitkijkpunt is) waar tegenaan een enorme trap loopt. Onmogelijk om deze te missen maar ons is het gelukt!

Okej, we laten het uitkijkpunt voor wat het is, we vinden al die traptredes wel goed na de gelopen kilometers. Daarbij hebben we iets te veel tijd aan de Damherten in de Amsterdamse waterleidingduinen besteedt waardoor we nu ook wel erg laat op schema liggen en de avond straks ook in zal vallen. Niettemin weten we dankzij de trap dat dit ook afrit 23 moet zijn die ons op het strand moet brengen. Voila!

Boven ons is een prachtige lucht. Een enorm wolkendek met daar achter de oranjegloed van de ondergaande zon. Het is prachtig en ook heel rustgevend. We zien kite surfers, ruiters, honden, wandelaars... het komt allemaal voorbij. En ineens lijkt alles en iedereen in het niets te zijn opgelost en lijken wij nog de enige twee aardbewoners die zich hier op het strand begeven. Weer is het genieten waarbij we soms ver weg lopen van elkaar en dan ineens weer naast elkaar. Diepe ademteug na ademteug... die frisse lucht is heerlijk en ik kan er geen genoeg van krijgen. Laat die longen maar vol stromen met deze zalige zeewind en koude lucht. Wat zal ik na deze dag voldaan zijn wanneer ik straks thuiskom.

De weg over het strand vordert aardig aangezien we vanwege de tijd er toch wel stevig de pas in hebben gezet. Ineens zie ik allerlei bekende dingen en besef dat we in Noordwijk aankomen. Het laatste stuk hadden we door duin moeten lopen maar we besloten dit over het strand te doen. Het zand is half vochtig waardoor een goede balans tussen hard - zacht. Heerlijk om hierover heen te lopen en niet al te vermoeiend. Doet goed om hier te zijn. Pas waar de boulevard begint klimmen we omhoog en wandelen verder op de koningin Wilhelminaboulevard. De zon gaat onder en overal gaan langzaam aan de lichtjes branden. Heel gezellig. We zouden zo neer willen strijken in een knus restaurantje. Niettemin zou ook omdat onze magen goed knorren. We hadden verwacht dat we al lang en breed een viskeetje tegen waren gekomen waar we een kibbeling achterover zouden slaan, maar dat keetje kwam maar niet. Onze hoop is op de boulevard gevestigd...

Maar ook op de boulevard is geen viskeetje te bekennen. We besluiten maar gewoon door te lopen. Het is nog een kilometer of 7 naar Katwijk aan Zee. Iets meer dan een uur als we stevig de pas er in houden. We zien wel waar het schip strandt. We gaan via een bochtje over op de koningin Astridboulevard. Wanneer we die helemaal uitlopen komen we wederom in duingebied die parallel loopt aan de zee. Geen viskeetje te bekennen en ik vermoed dat die ook niet op dit duinpad te vinden zal zijn. Okej, vergeet die knorrende maag en gewoon door kachelen. In Katwijk gaan we los en vullen we onze maag!

We lopen verder op kaart 18 ...

Deel 2 kaart 19 - Houwaarderduin naar Langevelderslag 5.9 kilometer

We lopen nog een stuk door het duingebied wat het gevoel geeft alsof je over een maanlandschap loopt. Overal om ons heen lijkt het oneindig. Het is zo mooi en het geeft hier zo'n gevoel van "alleen op de wereld te zijn".  Dit heeft een mens nodig om even "Los te kunnen laten".

Uiteindelijk moeten een klaphek door en zien aan de andere kant van het hek een bord dat dit hek toegang geeft tot de Amsterdamse waterleiding duinen. Okej, we verlaten nu dus deze duinen wat inhoudt dat we inderdaad goed zitten. De parkeerplaats die we over moeten steken volgens de gids zien we in de verte liggen. Holladijee, dit komt dus echt goed.

Eenmaal de parkeerplaats over zien we een horecagelegenheid. Mooi, plasje plegen en koffie kopen! Tegelijk zien we het bord "Langevelderslag". Weer een heel goed teken dat we goed zitten. En bij de strandopgang, jawel hoor... Een rood-witte markering. We are back... We zitten op de route.

We nemen de koffie mee en gaan de strandopgang door. Zodra we de zee in ons vizier krijgen vloeit de een na de andere kreet... "Ohhh wat heerlijk, Ooohhh wat fijn, Jeeetje hier had ik zin in, Zaaaaallllig, dit is lekker zeg.... blah blah blah. Het lijkt een complete ontlading zodra we het strand betreden. Kneiter harde wind blaast over onze bol maar samen met die zon erbij is het echt geweldig. Dat storm Eunice voorbij waaide is op het strand duidelijk zichtbaar. Het ligt bezaaid met zeesterren, krabbetjes en vele schelpen waar het zeedier levenloos half uithangt.

Louise doet nog een poging de eerste twee zeesterren terug naar de zee te brengen maar na dat ze erop geattendeerd wordt dat er duizenden liggen besluit ze het na die twee reddingspogingen erbij te laten. We gaan ver van de kustlijn aflopen om zo niet over de zeedieren te glibberen waarbij we ook hopen dat er toch nog veel levende dieren tussen liggen die wellicht met de volgende vloed straks weer meegevoerd worden naar zee🙏.

We banjeren verder over het strand. We kletsen, genieten, lopen van elkaar, dan weer bij elkaar ... We lopen met elkaar maar eigenlijk ook zonder elkaar. Allebei genieten we op ons eigen manier volgen we over het strand ons eigen pad waardoor er af en toe een behoorlijke afstand tussen ons twee zit. Ik zou hier zo met mijn ogen dicht verder willen lopen. Het voelt letterlijk als of ik hier even in het niets ben. Ongemerkt vinden Louise en ik elkaar continue weer terug. Het ene moment zijn we zo goed als uit het zicht en vanuit het niets lopen we ineens weer naast elkaar en pakken ook zo het gesprek weer op alsof er geen enkele onderbreking heeft plaats gevonden. Wij zijn het ultiem wandelpaar... Dat moet haast wel! We verlaten het strand waarvoor we een enorme duin op moeten klimmen waarvan de opgang enkel een steile helling van mul zand is. Het is even een geklauter en bij aankomst op het hoogste punt moeten we even onze ademhaling stabiliseren. Ook dat is ok want het moment van op adem moeten komen gebruiken we gelijk om van het prachtige uitzicht over strand en zee te genieten.

Over het duinpad vervolgen we onze weg naar Houwaarderduin. Nog nooit van gehoord!

We wandelen verder op kaart  21 ...

Deel 2 kaart 20 - Lagevelderslag naar Paardenkerkhof 5.2 kilometer

We hadden enigszins duidelijk afgesproken "Woensdag gaan we". Toch dinsdagavond laat elkaar nog bellen... "Gaan we eigenlijk nog?" Ja, besloten we. Maar ik stond vanmorgen rot en vol wazige klachten op. We gaan toch maar niet. Maar om half elf gingen we toch maar wel... Dus... gingen we!

Ik haal Louise met de auto op en we hebben het plan de wagen in De Zilk te parkeren waarna de bus naar Katwijk te nemen en dan naar de auto te lopen. Bijna in Katwijk besluiten we de auto hier te zetten en de bus naar De Zilk te nemen. De Zilk is vast uitgestorven en als we vanavond pas aankomen dat hebben we hier tenminste nog wat restaurantjes om ons te vergaren aan een lekkere hap. Goed plan. Louise zoekt de bustijden op en ik gooi de auto in een Parking. Na een bak koffie in een brasserie springen we de bus in die het presteert om verkeerd te rijden waardoor de bus 12 minuten vertraagd is en we wellicht de overstap missen. Wat een drama. Ik weet niet of de buschauffeur ons ongenoegen vanuit achter de bus kon horen maar hij gaf plank gas en reed drie halte volledig voorbij. De aansluiting hebben we op de minuut gehaald! 

We stappen uit en kunnen vervolgens het startpunt van de route niet vinden. We dartelen maar heen en weer, raadplegen googlemaps tig keer en vragen diverse mensen waarna we uiteindelijk maar gewoon het duingebied cq Amsterdamse waterleiding duinen inlopen.

We komen een meneer tegen die zegt niet de specifieke route te kennen maar hij weet, zodra hij op onze kaart in de gids kijkt, wel precies hoe we het best kunnen lopen om goed terecht te komen en niet te verdwalen. Hij blijkt bioloog te zijn en loopt een groot stuk met ons op. Super leuk want hij weet veel te vertellen. De keutels die we vinden zijn van de Damherten, zegt hij. Al snel zien we een hert. Ik vertel dat ik vorige week met Luc ook ineens herten en reeën zag. Nou die reeën waren heel bijzonder want die vind je niet in Zeeland hoor. Oh, ok. Ik vertel hoe ze eruit zagen waarna de bioloog mij laat weten dat het ook in Zeeland om Damherten is gegaan.

Anyway, we lopen door, de bioloog blijft maar vertellen en vragen beantwoorden en ondertussen lopen we tussen vele herten door. Het is echt prachtig. Ik blijf foto's schieten waarna ik op een gegeven moment denk.... tis genoeg. 100 foto's van een hert is wel een overkill. Ik besluit gewoon maar te blijven lopen en te genieten van de natuur en de geweldige dieren die hier heel chill staan te grazen terwijl wij tussen ze door lopen.

We komen uiteindelijk langs het zweefvliegveld wat ook op onze routekaart staat. Nog steeds kunnen we de markeringen niet vinden maar als we links langs het zweefvliegveld lopen komt het goed. De bioloog moet hier ook de andere kant op dus hij legt het ons goed uit en zegt dat het niet mis kan gaan. Daar vertrouwen we dan maar op.

We komen op een smalle weg die door duinen loopt met licht reliëf. Het is allemaal weer prachtige natuur waar we doorheen lopen en ondanks de frisse wind is het weer perfect om hier rond te banjeren. We genieten er dus volop van. Ik check de afstandsmeter en zie dat qua kilometers het wel ongeveer klopt met het gidsje. Louise heeft er helemaal vertrouwen in dus we gaan er vanuit dat we zeker wel op of pal naast de officiële route lopen.

We wandelen verder op kaart 19...

Deel 2 kaart 21 - Paardenkerkhof naar Panneland 5.4 kilometer

..

Deel 2 kaart 22 - Panneland naar Zandvoortselaan 6.8 kilometer