Schouwen - Duivenland

Schouwen Duivenland ...

Binnen het gezin lijkt het wandelvirus sneller overdraagbaar dan Covid. Althans, zo lijkt. Ondanks de hele wereld om ons heen besmet lijkt met het Covid-virus blijft ons gezin er al twee jaar van gevrijwaard... In tegenstelling tot het wandelvirus waar Luc inmiddels ook aardig last van lijkt te krijgen. Het is niet (wederom) ik die op woensdag zegt... "Zullen we morgen een stuk kustpad lopen?"  Nee het is weer manlief die mij aanspoort mee te gaan om opnieuw een stukje Nederlandse kust te pakken. 

Totale afstand 31.8 kilometer

Deel 1 kaart 20 - Port-Zélande naar Zeerust 6.6 kilometer

Echte motivatie ontbrak bij mij, maar Luc had er over duidelijk zin in. Dus vanmorgen met enig hangen en wurgen ben ik met hem in de auto gestapt richting Burgh-Haamstede. De logistieke planning laat hij dan liever aan mij en ondanks mijn demotivatie leidt zijn motivatie tot het handelen naar een redelijk plan. Ik bekijk de route en wat maximaal haalbaar is gezien tijd, zoek de bus-tijden vanuit Burgh naar Port Zélande, parkeerplekken nabij de bushalte en zorg dat we gids,  water en regenponcho's bij ons hebben. Op zich loopt het gesmeerd en staan we half twaalf bij de bushalte in Port Zélande waar we vorige keer in de regen geëindigd zijn.  Heel eerlijk ziet de lucht er nu ook niet heilzaam uit.

Ondanks bekend terrein moesten we toch even de juiste richting zoeken waarbij Luc en ik allebei even een ander richtingsgevoel hebben die niet met elkaar rijmt. Korte irritatie over en weer waarna we dan toch de fietsbrug vinden die ons over de autoweg richting de Noordzee kant van de Brouwersdam brengt. Mijn stress en demotivatie moet nog even landen en op de juiste plek opgeborgen worden. Maar na enkele minuten over de Brouwersdam waarbij we de stevige wind frontaal over ons heen krijgen en het volle zicht op de zee hebben verdwijnt de negatieve spiraal en ben ik besef van tijd, plaats, sores kwijt en leef ik het hier en nu.

Last minute had ik twee mutsen in mijn rugzak gegooid. Ondanks het in Rotterdam aardig windstil leek. Maar je weet maar nooit. Blij dat ik ze bij mij heb want binnen tien minuten hadden we allebei ons hoofddekseltje opgezet. Het waait loeihard. We kunnen nog net niet tegen de wind in leunen maar het scheelt niet veel. Her en der zijn strandopgangen. Terwijl Luc over de dam blijft lopen piep ik er bij één even door om een stukje strand mee te pakken. Maar het mulle zand en de kneiter harde wind maken het niet makkelijk om door te lopen. Bij de volgende ingang loop ik dus de dam weer op om mij bij Luc aan te sluiten. Handen moet ik noodgedwongen in de jaszak houden want ze worden ijskoud. Luc, de mazzelpik, blijkt zijn golfhandschoenen nog in zijn jaszak te hebben. Dat scheelt. Het begint ondertussen te regenen. Een fractie ben ik aan het balen, maar laat het ook snel weer los. Als je zorgen hebt, dan zijn deze hier (voor the time beïng) binnen no-time met de wind weg gewaaid en liggen voorlopig even ver achter je. Het balen van de regenspetters kan niet tegen die wegwaaiende zorgen opwegen. Laat die regendruppels maar vallen. Boeit niet!

Na ca drieënhalve kilometer moeten we een weg opslaan die ons richting strand brengt. We moeten eerst stijgen, gaan de duin over en lopen dan via de inmiddels dalende weg het strand op. Het is echt bizar hoe we allebei als een paar ongeleide projectielen het strand op banjeren. Alsof we na jaren gevangenschap vrij gelaten worden. Op de een of andere manier komt er zo'n golf van genot over je heen dat je niet direct weet hoe je dit moet plaatsen. We struinen allebei een eigen weg over het strand, steken onze neuzen in de lucht om de frisheid op te snuiven en de koude wind te voelen dan wel te ervaren en nemen de blik van de oneindigheid daar heel ver in de verte van de zee in ons op.

Het kost een minuut of vijf voor we allebei mentaal gesetteld zijn waarna we ons weer samen voegen en in en zen-modus genietend verder wandelen. Af en toe keuvelen we wat, maar veelal genieten we samen van de ruimte, de vrijheid, en de stilte die verstoord word door het ruige geraas van de zee. Her en der vliegt een kolonne meeuwen voor ons langs en strijkt verderop neer. Zodra we dichterbij komen vliegen ze met elkaar weer op om vervolgens voor ons uit weer op het strand neer te strijken.

We zijn echt stervelingen want op ons na is er niemand op het strand te bekennen. Met de meeuwen en de achtergebleven schelpen is er niets of niemand op het strand. Alleen op de wereld, zo lijkt. Het is bijzonder. De wind, de kou, het klotsende wilde water,  de harde regendruppels.... Daarnaast de stilte, de ruimte de vliegende vogels. Het is vredig en ruig tegelijkertijd. Fantastisch om hier nu te zijn.

We letten op een strandpaviljoen die we tegen moeten komen omdat daar een trap is die we omhoog moeten om het duin in te gaan. Een koffie en een toiletbezoek zou ook best prettig zijn dus zodra we het paviljoen in het vizier krijgen besluiten we naar binnen te gaan. Het is er gezellig. We strijken neer en genieten van een heerlijke bak koffie. We pakken een kwartiertje onze rust, genieten nu even van het uitzicht van achter het raam en besluiten weer door te gaan.

Deel 1 kaart 19 - Zeerust naar Watergat 4.8 kilometer

Straffe wind, koude handen en grote snottebellen hangend uit de neusgaten... het mag de pret niet drukken want het is echt heerlijk. Hier hadden we allebei zo veel behoefte aan. De term "Uitwaaien", waar ze tegenwoordig in Amerika helemaal van in de ban zijn, komt hier volledig tot zijn recht. Zelfs nu we het strand hebben verlaten is het nog steeds stevig tegen de wind in lopen. Soms hebben we even mazzel wanneer je net op een goed stukje achter de duinen loopt waar het duin zelf de wind vangt en wij er vrij van blijven. Maar door het bochtige parcours is de verandering van richting cq wind continue aanwezig. 

We lopen een lange geasfalteerde weg achter de hoge duinen die met bochten dwars door achterliggend duingebied loopt. Het is een prachtig duinlandschap. De route leidt ons richting Renesse dorp waar we met een bochtje doorheen lopen. Officieel zouden we langs de Jacobuskerk moeten lopen maar de straten liggen opengebroken waardoor we via een woonwijk richting de Oude Moolweg gaan. Jammer want ik had graag even een blik geworpen bij en in de kerk. Maar soms zit het er gewoon even niet in. We wandelen langs het oorlogsmonument weer terug naar de, of een, geasfalteerde weg die wederom door prachtig duingebied loopt. In het gebied bevinden zich behoorlijke kraters. Door weer en wind geslagen. Luc is onder de indruk en begrijpt niet dat landschappen met deze natuurlijke kraters niet tot mooie golfbanen omgedoopt worden. Dit doen ze in Schotland namelijk ook, zo weet hij te vertellen... Als fanatiek golfer kan ik mij wel wat bij deze gedachtegang voorstellen!

We lopen langs Ooster Doodkist naar Wester Doodkist. Ik weet niet precies of dit de naam van deze weg is of dat het natuurgebied zo heet maar het zijn bijzondere namen. Na Wester Doodkist lopen we langs natuurgebied Watergat wat ter hoogte van Oosterenban van Schouwen ligt. We staan op een kruising. We kunnen het Duin naar beneden lopen richting Oosterenban van Schouwen, we kunnen een strandopgang nemen of we kunnen rechtdoor... Het is even snel in de gids bladeren en kijken waar we heen moeten. We moeten oversteken en verder een schelpenpad achter en door het Duingebied blijven volgen.

Bij de eerstvolgende strandopgang moeten we omhoog en richting strand gaan. Weer komt dat enorme gevoel van vrijheid weer op zodra we het stand op banjeren. We passeren het strandpaviljoen om het strand voor bijna twee kilometer verder te volgen. Echter zien we het strand steeds smaller en onregelmatiger worden. Het is even de vraag... hoe vervolgen we de route over dit strand!

Deel 1 kaart 18 - Watergat naar Noordstraat Burgh 7.5 kilometer

Een ongelooflijk groot billboard meldt de strandgangers dat de zandbank, die we ook zien liggen, levens gevaarlijk is. Het is ten strengste verboden ivm eigen veiligheid de zandbank te betreden. Ik werp een blik over het strand en eigenlijk aanschouw ik alleen maar grote plassen/stukken water met daartussen zandeilandjes dan wel zandbanken. Het is een prachtig gezicht. Echter is het onoverzichtelijk waar je goed en of veilig kan lopen. Ik zie alles behalve een oneindig lang en breed strand voor mij. Ik heb het gevoel te midden van een maanlandschap te staan. Ondanks ik overal om mij heen grote stukken water zie, is de daadwerkelijke zee ver weg. Overduidelijk is het getij op dit moment laag. We zien ook daadwerkelijk niemand hier lopen. Maar het is een officiële wandelroute dus enigszins zou het veilig moeten zijn.

We besluiten maar gewoon zuidwaarts te gaan lopen. Zo lang we dat doen, zegt Luc, komen we er vanzelf. Het wandelbare stuk strand wordt steeds smaller. We komen voor een zandheuvel waar linksom wat grasachtig zand ligt en rechtsom overduidelijk alleen maar zandstrand. Maar wel direct aansluitend aan water. We besluiten dus linksom de heuvel te gaan. Het pad wordt smaller en smaller en ook steeds drassiger. Uiteindelijk komen we op een smal drassig paadje met links van ons zeer dicht begroeide stekelstruiken en rechts van ons moerasachtig gebied. Zal niet echt moeras zijn maar het ziet er zo uit. De hele tijd bedenk ik mij hoe wij aan de andere kant van het moerassige gebied kunnen komen mochten we vastlopen in de stekelstruiken. Aangezien de begroeiing meters breed is zullen we daar niet zomaar doorheen kunnen struinen. Anderzijds vraag ik mij ook af wat we moeten doen wanneer het we vastlopen mocht het vloed worden... Het is prachtig om hier te lopen, maar op de een of andere manier voelt het niet echt goed. 

En ja hoor, we lopen inderdaad vast. Links en voor ons volle begroeiing stekelstruiken waar geen doorkomen aan is en rechts van ons water...

Er zit niets anders op dan het smalle drassige glibber paadje terug te lopen. We zoeken een smal droog stukje tussen de moerassige plassen zodat we over kunnen steken naar het stuk lage duin of verhoogd strand. Dat lukt en pal langs het stuk verhoogde strand wat slechts een meter tot anderhalve  meter breed is, blijven we zuidwaarts lopen. Modder en zee-poelen liggen pal naast ons. De gids geeft aan dat we naar een open stuk moeten lopen waar vuilnisbakken in de vorm van een cirkel staan. We zien geen vuilnisbak, maar genieten wel van het prachtige uitzicht. Een scala aan goudgeel gekleurde zandbanken in de verte tussen vele poelen van zeewater. Alsof we ons buitenaards bevinden. Schitterend.  

"Het lijkt wel Wadlopen", geeft Luc aan. Nou inderdaad, dat is misschien precies de goede benaming voor de beleving die we nu hebben. Al denk ik dat Wadlopen nog wel een stukje heftiger is. We zijn echt moederziel alleen en ondanks ik er echt wel vertrouwen in heb dat we goed van dit strand afkomen betrap ik mijzelf er op dat ik continue aan het bedenken ben hoe we hier veilig weg kunnen vluchten ingeval we vast- of onderlopen. De verhoogde stressor is waarschijnlijk ook de reden dat we er ook vol van genieten en er allebei lol in hebben hier te ploeteren.

We komen uiteindelijk bij een inham terecht en bedenken dat dit de openplek met vuilnisbakken moet zijn. Verderop, vlakbij de trap die ons naar boven op de Duin leidt,  zie ik een LAW markering waarbij ik direct zie dat we officieel uit een pad hadden moeten komen die vlak onder aan deze hoge duin uit had moeten komen.

Achteraf zie ik dat wij helemaal in het begin een pad over het hoofd hebben gezien. We hadden het Oude Hoeve pad in moeten slaan, maar zijn doorgelopen tot het strand, met de gevaarlijke zandbank. Hierdoor hebben wij door overlevingsgebied - althans, zo voelt dat - moeten lopen. Of wij ons daadwerkelijk op levensgevaarlijke bodem hebben bevonden durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar ik vond het toch best wel een beetje spannend.

Effin, we staan gelukkig veilig en wel onderaan de trap en kunnen nu naar veilig hoger gelegen gebied!

De trap is best een flinke klim, lekker na de hoeveelheid kilometers die we al in de benen hebben. We lopen langs een poel die in een dal gebied tussen de duinen ligt. Het is wederom een prachtig gezicht. Het zou een mooi vogelgebied kunnen zijn. Misschien is dat het ook wel! Opnieuw komen we op een geasfalteerde weg, Duinhovepad, die oneindig lijkt te zijn. Weer door prachtig duin- en natuurgebied. Na het banjeren over de zand-/gras-/moerasgrond is stabiel asfalt ook wel even fijn. De weg is lang maar uiteindelijk komen we in bewoonde wereld terecht waarna we in een bos belanden. Het is het laatste stukje natuur voor we in het bewoonde Burgh-Haamstede aankomen.

Drie korte etappes zitten er weer op. 20.2 kilometer. Een heerlijke, uitdagende en vooral afwisselende route. De tegenzin van vanmorgen is ver te zoek. Die ligt vast nog ergens bij de bushalte in Port Zélande. Laat die maar lekker liggen. We gaan lekker hapje eten in Burgh-Haamstede en daarna heerlijk naar huis. Top dag!

Voor een keer leek het erop dat we het echt goed hadden georganiseerd. Maar de geoliede machine van vandaag  zou ook zomaar een gelukstreffer kunnen zijn.

17 februari 2022

Deel 1 kaart 17 - Noordstraat Burgh naar Westenschouwen 7.3 kilometer

Luc blijkt onverwacht weer een vrije dag te hebben en deed mij het verzoek om samen wederom aan de wandel te gaan. Sterker nog, ik kreeg via de Whats app een foto gestuurd met spik splinter nieuwe wandelschoenen... Precieze plan krijg ik (nog) niet te horen maar zeker is dat ze groot zijn...

Het lukt ons voor het eerst om voor tienen in de auto te zitten. Plan is om van Burgh naar Neeltje Jans te lopen. Luc wil graag wandelen maar niet verder dan 15 kilometer omdat hij anders te veel pijntjes in zijn knieën gaat voelen. Ik stel voor om de auto dan op dezelfde plek in Burgh te zetten als vorige keer, aan de Noordstraat, en dan de bus naar Neeltje te pakken. Dan lopen we wel omgekeerd maar we eindigen bij de auto dus op zeker dat je geen bus mist... We besluiten dit te doen waardoor we vandaag dus niet van boven naar beneden maar van beneden naar boven lopen...Eigenlijk dus eerst deel 1 kaart 16 lezen...

Terug vanuit kaart 16...

We laten ons over de bospaden bij Kop van Schouwen meevoeren. We kijken eigenlijk niet meer in de gids maar volgen de paden waarbij we af en toe denken... hej, volgens we ook de rood-wit markeringen nog wel? Het zorgt ervoor dat we zo nu en dan weer even stukjes teruglopen om een LAW markering te zoeken. Maar keer op keer lijkt het goed te gaan.

We dwarrelen en kletsen wat door het grote bos waarbij ik ineens vlak voor ons een hert uit de bosjes zie draven. Gelijk sta ik stil en attendeer Luc met het gebaar dat hij muisstil moet zijn. Ik wijs richting het hert. Allebei doen we een poging onze mobiel uit de jaszak te trekken maar tevergeefs, ofwel, te laat. Het dier is al weg.  We lopen verder en ineens zie ik opnieuw een hert, vervolgens een tweede en dan wel drie herten in de bosjes zitten. Tussen de bomen door probeer ik ze te fotograferen maar dat valt niet mee met hun prachtige bruine schutkleur tussen de bruine boomstammen.

Het zijn slechts wazige beelden die we produceren met de iphone. We nemen de tijd om de dieren te aanschouwen en genieten er ook van om ze te zien, maar houden wel afstand omdat we ze zeker niet de schrik op het lijf willen jagen. We wandelen verder door het bos en Luc zwengelt een gesprek aan over het feit dat het toch best bijzonder is dat we al zoveel kilometers door Nederland hebben gelopen en eigenlijk vrijwel geen wil hebben gezien.

Hij heeft het nog niet gezegd of we spotten een echtpaar die met hoofd en camera zich tussen de bomen wroeten. Daar moet iets te zien zijn... En wel ja, een enorme kudde herten. We zien een scala aan geweien. Of het nou reeën of herten zijn, we hebben geen idee, maar het is super tof om de dieren te zien.

We treuzelen er flink op los aangezien we geen genoeg krijgen van het spotten naar de herten. Het zijn er echt veel (voor ons gevoel). Prachtig hoe de dieren relaxt tussen de bladeren staan te grazen, liggen, chillen enzovoort. Mooi,

Maar op een gegeven moment moeten we toch door want ook de klok tikt verder...

We wandelen verder door het bosgebied waarbij we afwisselend natuur treffen. Het is Duin, groen, bos, openvlakte... we rollen van het een in het ander. 

Het is een heerlijk wandeling. Prachtige natuur met een frisse stevige wind. Niet zo stevig als op de Pijlerdam, maar wel stevig. En dat is ok. Des te meer voel je je voldaan wanneer je straks thuis lekker van je eten geniet en op de bank ploft. We wandelen richting Burgh Haamstede en de lucht boven ons wisselt zich steeds vaker af van blauwe knaller tot wit wolkendek. Het lijkt continue te veranderen. Vooralsnog lijkt de lucht er wel regen-loos uit te zien dus we zullen dan wel doorgewaaid bij de auto aankomen maar in ieder geval niet verregend!

Het is stil en relaxt en we komen op een sterveling na niemand tegen. Op een kudde minipony's na. Ondanks ik wat huiverig ben om pal langs de dieren te lopen, struint Luc gewoon door. Zorgen lijken inderdaad niet nodig want de dieren kijken niet op of om. Heel chill blijven ze met hun snuit tussen de bladeren rommelen op zoek  naar lekker eten (denk ik)

Uiteindelijk komen we toch weer in duingebied terecht. het is stuifzand en dat loopt best zwaar. Luc blij met zijn nieuwe wandelschoenen... met die sneakers is dit echt niet relaxt banjeren. Er ligt een knoepert van een duin waarvan we niet weten of we hier nou overheen moeten of langsheen. Het is een hele hoge en vast en zeker een prachtig uitkijkpunt.  Ik klim naar de top en ben onder de indruk van het mooi uitzicht waarbij ik in de verte een rood-wit gestreepte vuurtoren spot en een enorme bunker. Ondanks mijn gebaar naar Luc om ook naar boven te komen past hij ervoor en gebaart hij mij om naar beneden te komen aangezien hij de juiste route heeft gevonden. Ik laat mij naar beneden rollen waarna ik Luc volg en we in een dun bosachtig strookje komen. Diverse bunker komen we, net als al eerder op deze route,  tegen. 

We lopen het bospad naar beneden en belanden op een asfalt weg waarbij we direct tegen het hek van de achtertuin van Slot Haamstede aanlopen. Geweldig vind ik dat. Die oude kastelen en landhuizen met hun statige lange oprijlanen. Ik zie de koetsen in gedachten al voorbij komen. We moeten via de asfalt weg om de tuinen van het slot heen en komen in het centrum van Burgh Haamstede uit. We gaan nog even een kijkje bij Slot Haamstede nemen en wandelen dan door naar de auto.

Wat is het plan? We besluiten de mannen thuis te laten weten dat wij op de weg naar huis even afslag Zierikzee nemen en daar nog een kibbeling proberen te scoren en een drankje nemen waarna we hun kant opkomen.  Geen extreem lange wandeling vandaag maar het was precies genoeg. Heerlijk.

Deel 1 kaart 16 - Westenschouwen - Neeltje Jans 5.6 kilometer

Omdat we vandaag niet van boven naar beneden maar van beneden naar boven lopen, loopt dit verhaal dus ook even omgekeerd...

Aangezien de auto weer pal naast de bushalte staat hoeven we niet te zoeken naar het hoe of wat. We halen een koffie to go in de Noordstraat en gaan in het zonnetje op het bankje bij de bushalte zitten. Na een minuut of tien zitten we in de bus richting Neeltje Jans. Het is zo ongeveer de enige mooie dag van de hele week. Na veel regendagen mogen we morgen dikke storm verwachten. Goed om deze dag te benutten aan een leuke wandeling!

Na een kwartier staan we bij Delta Park Neeltje Jans. Storm Eunice die we morgen mogen verwelkomen wijdt ons al in met de nodige voorbodes. Een heel straffe wind raast ons om de oren. We kunnen er bijna tegenin leunen. We moeten de Pijlerdam nog op dus er staat ons nog wat te wachten. Terwijl we richting Pijlerdam lopen probeer ik foto's te schieten van het water aan de overkant van de weg maar dat is wel uitkijken geblazen ivm het verkeer.

Ondanks vele witte wolken overschreeuwt de knalblauwe lucht aan de hemel boven ons. Op de prachtige kleur van de lucht afgaand zou je niet verwachten dat er een orkaantje onderweg is. We lopen inmiddels de Pijlerdam op en worden bijna weggewaaid. Luc doet verwoede pogingen om tegen de wind in te leunen en hoopt dat de wind hem overeind weet te houden. Ik loop met mijn iphone te strubbelen om een selfie te maken maar moet mijn best doen om mijn telefoon niet uit mijn handen te laten waaien. Zelfs wanneer ik de selfie neem voel ik dat mijn buitenste ooghoeken naar de achterkant van mijn hoofd worden gewaaid. Ik stel mij zo voor dat ik als een Aziaat op de foto zal verschijnen met twee spleetogen

Super blij ben ik met de muts die ik last minute in mijn tas heb gegooid. Luc daarentegen is super blij met de handschoenen die hij uit zijn jaszak weet te vissen. De wind zorgt voor koude handen en een koud bolletje. Ondanks we bijna over de reling worden geblazen genieten we van het zijn op deze plek, in deze wind, met deze mooie uit- en verzichten. De term "uitwaaien" komt hier volledig tot zijn recht!

We kachelen door en blijven af en toe even staan om de ruige zee met de vele witte koppen te aanschouwen. Nee, morgen moet je hier niet zijn, daar zijn we het samen wel over eens.

Mijn nieuwsgierigheid om over de reling te kijken is best groot. Maar even groot is mijn hoogtevrees. Dus tot een meter van de reling kom ik..., maar dan zet ik snel weer stappen terug tot midden op het wegdek. Gelukkig kijkt Luc af en toe voor mij. De held. Hij laat weten hoe het er daar beneden uitziet wat wederom mijn nieuwsgierigheid wekt maar helaas is het de angst die regeert en ik het uitzicht naar beneden maar laat voor wat het is.

We passeren de Roggenplaat en bewandelen de de Pijlerdam verder. Volgens mij heet het eerste stuk Pijlerdam "Hammen" en het tweede stuk, na de Roggenplaat "Schaar"

De wandeling met windkrachtje Noord Oost van ca 50 kilometer per uur cq windkracht 6 over de Pijlerdammen is best een klein avontuurtje.  Niettemin zijn we ook wel weer blij wanneer we veilig aan de oever komen. We verwachten minder wind te vangen zodra we de Dam afzijn.

Al snel moeten we een stukje duingebied inslaan. Echt langs de zee komen we niet te lopen maar we lopen er wel parallel aan. Het is inderdaad wat meer beschut wat wel even lekker is na drie kilometer als volle frontale windvanger op een dam te hebben gelopen.

Via het stukje duin lopen we richting Westenschouwen. Het plaatsje zelf doen we niet aan, alleen het natuurgebied wat langs de rand loopt. Wel te verstaan dat het stukje langs de rand van Westenschouwen niet het enige natuurgebied is natuurlijk. Rondom Westenschouwen en ook overige plaatsjes is het een en al natuurgebied.

Geleidelijk aan lopen we meer en meer een groengebied in. Kop van Schouwen. Prachtig bos met op- en neergaande Slingerpaden. Wat een heerlijkheid hier. Ik stel mij zo voor dat wanneer ik hier zou wonen, ik echt elke dag door dit fantastische gebied rond zou banjeren om de schoonheid en frisheid van de natuur op te snuiven. Zalig.

Ondertussen zit het hoofdstuk Schouwen-Duivenland er op. We gaan voorwaarts naar Walcheren!

(Eigenlijk achter uitwaarts aangezien we kustpad deel 1 van boven naar beneden lopen😎)