Voorne

Voorne...

Totale afstand 26.3 kilometer

23 november

Deel 1 kaart 30 (vervolg) - Kaaipoort Brielle naar Stenenbaak 3 kilometer (van de 6.4)

Ik voel mij in en in verdrietig. Dat zaken konden escaleren daar heb ik inmiddels wel ervaring mee. Maar dat het out off the blue in zoverre kan escaleren dat je je kind noodgedwongen los moet laten en elders onder moet brengen gaat als een dolk door je hart. Ook al is het een eigen keus en voor een korte periode die we moeten zien als time-out. Ondanks de enorme behoefte aan rust, blijft het een hartverscheurend moment om hem te zien gaan.

Ik volledig lamgeslagen. De hele maandag heb ik geregeld, gebeld, gedacht, gedaan... alles wat na het negatieve  enerverende neerwaartse weekend besproken en op de rails gezet moest worden. Maar ik merk ook dat ik moe ben. Zo ontzettend moe dat ik de meest simpele gedachte niet meer kan verwerken.

Ga naar buiten en laat je gewoon gaan. Is het enige wat nog in mijn brein naar boven komt. Ik zeg tegen mijn andere kinderen dat ik het niet meer op een rijtje heb en maar gewoon ga wandelen waar ik afgelopen zaterdag gestopt ben. Ze begrijpen het en wensen mij succes. 

Met metro en bus wordt ik rond twaalven in Brielle afgezet. 

Het zonnetje schijnt terwijl de lucht er enigszins toch dreigend uitziet. Brielle maakt mij blij. Ik merk dat ik het leuk vind om weer terug te zijn. Opnieuw geniet ik van de middeleeuwse pracht en praal en benijd de mensen die zich in zo'n prachtig oud pandje hebben mogen huisvesten.

Ik schiet een en ander aan foto's en wandel relaxt langs de gracht met de vele bootjes. Ondertussen bedenk ik mij dat we samen, Luc en ik, snel weer een keer terug moeten gaan naar Brielle. Met of zonder kinderen. Het historisch museum met alles over de tachtigjarige oorlog wil ik graag een keer doen, maar ook zwerven door de oude straatjes, gezellig borrelen bij de Hoofdwacht en weer lekker eten bij Momenti. Zwalken over de kade in Brielle maakt mij blij.

Na het poortwachtershuisje steek ik de brug over en bedenk mij dat ik hier alert moet zijn op de route.

Ik moet nog een stukje van de vorige episode richting de Stenenbaak. Het spoor raakte ik bijster doordat ik een zijpad in de schemering niet kon vinden en rond ging dwalen. Nu bij heldere dag loopt ik direct tegen de markering aan die mij de weg wijst waardoor ik gelijk op de route zit. 

Via een klein parkje kom ik uit bij de dijk. De Oosterlandsedijk die langs het Brielse rak loopt. Eerst moet ik onderlangs, vervolgens omhoog klauteren en over een graspad bovenlangs. Via een bocht gaat de dijk over in Heindijk waar ook het Brielse rak overgaat in het Oosterlandse Rak. Het is een lange weg die tevens langs akkers en uitgestrekt gebied loopt. Na vijf kilometer (dacht in eerste instantie nog 2.5 km te moeten gaan) kom ik bij de Stenenbaak.

Een stenen vuurtoren op het eiland Voorne. Ontworpen door Maerten Cornelisz Paeyse en gebouwd in 1630. De Baak, was bedoeld voor schepen om de vaarweg vanaf zee naar Brielle aan te geven cq te kunnen vinden. Zelfs overdag was de toren vanaf zee te zien vanwege de hoogte. Bij avond en nacht werd de toren door middel van vuur verlicht. Het is niet de oudste toren omdat deze Stenen baak voorgangers van hout heeft gehad. diverse malen werd de vuurtoren gesloopt. Onder andere uit angst voor de naderende Spanjaarden en de dreigende (80 jarige) oorlog. In 1630 werd besloten de toren van steen te herbouwen. De Baak is toegankelijk alleen in november gesloten. Pech voor mij. Ook over de vuurtorens is een en ander te zien in het historische museum. Een reden te meer om naar Brielle terug te komen dus. 

Deel 1 kaart 29 - Stenenbaak naar Het Duinhuis 5.5 kilometer

De Heindijk loopt nog een stuk verder. Over het graspad blijf ik de route volgen waarna ik na ruim een kilometer de dijk af moet en en recreatiegebied inga. Het Oosterlandse Rak gaat hier over in het Brielse meer. Het is een rustgevend gebied, bebost, maar toch open. Het is niet het mooiste stukje Nederland waar ik nu doorheen loop, maar het is ok en vooral rustgevend. Wanneer ik van het water wordt afgeleid richting een soort bospad, kom ik wederom op een slingerpaadje uit waar een diversiteit aan kabouter miniaturen staan en hangen. Een soort spookjesbos.

Deel 1 kaart 28 - Het Duinhuis naar  Voornes Duin

Ondanks ik best ok loop en ik voel dat dit mijn lijf heel goed doet, merk ik dat in tegenstelling tot mijn lichaam, mijn brein helemaal niet opknapt. Het spookt in mijn hoofd, mijn gedachten zijn continue bij mijn kind en ik loop maar te zoeken waar het zo vreselijk mis heeft kunnen gaan. Om de haverklap begin ik te huilen. Het feit dat mijn kind tijdelijk weg is van huis kan ik moeilijk verkroppen terwijl ik anderzijds ook goed besef dat dit echt even nodig is want zo doorgaan is ook geen optie. Het is een wirwar in mijn kop en ik kom er niet uit. gedachten en emotie laat ik maar zijn vrije loop. De frustratie maakt dat ik soms zoo stevig doorstap, alsof er een kwaadheid uit moet, dat het bijna op hardlopen begint te lijken. Een enkele wandelaar die ik op de route tegenkomt springt voor mij de berm in uit angst dat ie omvergelopen wordt.

De weg door het bos is lang. Het begint mij te storen. Ik loopt toch op een kustpad? Denk ik bij mijzelf. In de verte zie ik her en der wel regelmatig water maar mijn behoefte ligt bij "zee". Tja, bij kust horen ook meren, rivieren, kanalen enzovoort. Het is dus niet reëel om te denken dat deze route als zijnde kustpad nergens op slaat. Het is puur mijn eigen frustratie. Mijn behoefte is zee strand wind. Maar als je maar klakkeloos in de metro springt en maar gewoonweg gaat lopen zonder eerst te bekijken wat de route is of biedt, dan rijmt het weleens niet met je verwachting. Effin. Het maakt niet uit. Ik ben buiten.

Af en toe heb ik helemaal niet meer door waar ik loop. Op een wakker moment check ik mijn routebeschrijving waarin ik dan ook even volledig het spoor bijster ben en af en toe loop te vloeken en te tieren dat de beschrijving belabberd is. Slaat natuurlijk nergens op want ik zit gewoon niet op te letten. Maar inmiddels loop ik weer ergens op een dijk of duinweg.

Langs het Oostvoornse Meer, zo blijkt,  en ik moet richting het wapen van Marion lopen. Een hotel in Voornes Duin. Naast het hotel staat een prachtig authentiek koepeltje van het Hoogheemraadschap Voorne. Leuk!

Langs een wat open stuk door Voornes Duin loop ik uiteindelijk een grasveld in waar ik omringd wordt door schapen. Ergens aan de rand links ligt een hond, waakzaam en hijgend met de tong uit zijn bek de schapen te aanschouwen. Aan de rand rechts staat een man die druk in gesprek is met een dame die het heeft over haar schapen. Ik vermoed dat het de schaapsherder is. De beestjes kijken niet op of om en grazen relaxt door ongeacht wie hen voorbij loopt.

Deel 1 kaart 27 - Voornes duin naar P-23635/001 3.9 kilometer

De weg naar Rockanje leidt door duingebied. Ik ben moederziel alleen en kom echt helemaal niemand tegen. Heerlijk om even het gevoel te hebben dat ik alleen op de wereld ben. Toch moet ik uiteindelijk weer een stuk over een smal paadje door een bos. Direct bekruipt mij weer irritatie. Openlucht wil ik hebben en niet opgesloten tussen bos, stuik en plant. Gewoon open. Ik voel mij opgesloten want mijn brein zit opgesloten. De behoefte aan "open" is zo groot. Gelukkig kom ik na het lange smalle kronkelpad toch weer terug in opengebied. In de verte zie ik een koe op de dijk staan. Wat lief, denk ik. Maar wanneer ik een stukje verder loop kom ik erachter dat ik te midden van een heel peloton koeien sta waarvan er ook nog twee midden op het pad staan en blijven staan waar ik overheen moet. Shit, hoe kom ik hier langs zonder dat ze mij achterna rennen?

Snel kijk ik om mij heen. Een aantal kijken mij aan met een blik van "Ja, en wat is je probleem?" Ik zie een heuveltje waar ik op klauter waardoor ik net even beter overzie hoe ik het best kan lopen waardoor ik de koetjes op veilige afstand houdt. Zodra ik de juiste route heb gekozen zet ik het weer op een wandelen. Terwijl ik de koeien voorbij loop blijf ik ze aankijken waarbij ik ze lief toespreek en zeg dat ze echt heel schattig en lief zijn maar wel bij mij uit de buurt moeten blijven. De beesten blijven mij vragend aankijken. Geen idee wat ze denken maar het zal vast iets zijn van "gek wijf!"

Blij wanneer ik een hek aantref waarbij ik het gebied met loslopend vee verlaat. Al snel loop ik Rockanje binnen. Mijn lijf is moe maar toch nog lang niet klaar met lopen of bewegen. Het is mijn hoofd wat maar niet leeg wil raken en het lijkt of het brein mijn lijf wil dwingen door te gaan. Ook al volg ik mijn gevoel, toch laat ik mijn verstand spreken. Zoek maar een bushalte en zorg dat je richting huis gaat. Daar zitten nog een paar mannen en die hebben je ook nodig.

Met bus en metro ga ik weer richting Rotjeknor. Onderweg aanschouw ik de snel invallende duisternis. Een goed moment om terug te keren. De duisternis binnen in mijn lijf met de duisternis daarbuiten had geen goede combi geweest. Het is mooi geweest.

***